Opinie o leku Dutilox

Witam.Zazywam lek Dutilox 30 mg dosyć długo.od jakiegoś czasu zapominam pewnych rzeczy.powtarzam się czy ktoś ma tak jak ja.Dorota

Biorę lek od miesiąca. Pierwszy tydzień dramat, kapeć w buzi straszna suchość w ustach, bezsenność, ogromne źrenice jakbym się naćpała, dekocentracja, jakbym żyła obok siebie w innym wymiarze.. Po miesiącu zostały tylko zaparcia ale wielkiej poprawy nie odczuwam… DO negatyw zaliczam też teraz jakivzlew na wszystko wokół mnie.

Biorę ponad rok. Pomogł mi bardzo. Uspokoił mnie, zdystansowałam się do wielu spraw, zmniejszył moją pobudliwość nerwową , nie tracę przytomności co było straszną udręką.
Nie kojarzę aby dokuczały mi jakiekolwiek skutki uboczne.
Nie wiem jak długo będę go brać.

Brałam Dutilox przez ok. 1,5 roku. Diagnoza: zburzenia lękowo-depresyjne (bardziej lękowe niż depresyjne; stwierdzono mi zaburzenia lęku uogólnionego). Wzięłam go też dlatego, że miałam coraz większe problemy z mocnym PMS (ok. tydzień w każdym miesiącu wycięty z życia). Bałam się zacząć brać takie leki, ale w końcu spróbowałam. Po różnych opowieściach byłam przygotowana mentalnie na dolegliwości na początku, a okazało się, że trwały one dosłownie parę godzin pierwszego dnia (było mi trochę niedobrze, coś tam jelita zaprotestowały i tyle). Potem przez cały okres brania leku na szczęście nic szczególnie mi nie doskwierało. PMS na początku jak ręką odjął. Potem stopniowo, delikatnie powracał, ale nigdy nie doszło z tym do takich poziomów jak przed brakiem leków. Po 1,5 roku nagle zaczęłam odczuwać ciągle nienormalne dla mnie ciepło. Stwierdziliśmy z lekarzem, że to może być efekt Dutiloxu. Jako że i tak miałam już lądować z lekami to ten objaw tylko przyspieszył schodzenie z niego. Odstawianie okazało się o wiele trudniejsze niż początki brania. Mimo stopniowego zmniejszania dawki miałam problemy a la jelitowe, bywało mi niedobrze, itd. Do przeżycia, ale momentami byłam bardzo zaniepokojona czy to się kiedyś skończy i czy dam radę to w ogóle odstawić. Męczyłam się ze 2 msc tak aż do ostatecznego odstawienia. W całokształcie myślę, że leki pomogły mi się wyciszyć na tamtym etapie życia. Pomijając trudną końcówkę, a wiedząc z czym się borykają przy takich lekach inne osoby, myślę że miałam duże szczęście co do braku efektów ubocznych przez praktycznie cały okres brania Dutiloxu. Nie miałam doświadczenia z innymi lekami, ale ten nie wydaje mi się zły. Jednocześnie podkreślam, że moim zdaniem samo branie leków na dłuższą metę nie pomoże, potrzeba dużo pracy ze sobą, psychoterapii, zdrowego stylu życia itd. Leki pomogą na zażegnanie sytuacji kryzysowych itd., ale większość roboty jest do zrobienia samemu (z pomocą innych ludzi 🙂 w procesie leczenia.

jeżeli chodzi o mnie to lek sie nie sprawdził: bardzo czułem sie otumaniony i otępiały.Lek mnie rozłożył do łóżka, spałem po nim 24h na dobę , ciężko mi było wstać z łóżka i zrobić cokolwiek, nawet posprzątać nie dałem rady. Zmuszałem się do wyjscia z domu, moje nogi były jak z waty, czułem ból w stopach, chodzilem jak staruszek .Lek brałem ok 3 tygodni. Odstawiłem. Nie polecam.

Po ponad 3 miesiącach zażywania leku nadal mam zawroty głowy, rozszerzone źrenice, uczucie odrealnienia, trzęsące się dłonie, uderzenia zimna i goraca, gazy, biegunki, brak apetytu, poczucie lęku, zdenerwowanie, suchość w ustach, problemy z koncentracją, brak libido i silne zmęczenie przy jednoczesnych problemach z zaśnięciem. Nie polecam.

Zostałem zdiagnozowany z zespołem lęku uogólnionego kilka lat temu. Próbowałem różnych leków, ale żaden z nich nie przynosił mi oczekiwanej ulgi. Wtedy mój psychiatra przepisał mi Dutilox. Na początku byłem sceptyczny, ale zdecydowałem się na próbę. W pierwszych dniach doświadczyłem pewnych skutków ubocznych, takich jak nudności, biegunka i lekkie zawroty głowy. Mimo to postanowiłem kontynuować. Po około dwóch tygodniach skutki uboczne zaczęły zanikać, a ja zacząłem odczuwać znaczną poprawę mojego stanu. Mój lęk nie jest już tak paraliżujący, a ja znowu mogę cieszyć się życiem. Oczywiście nie jest to lek cud, ale zdecydowanie pomógł mi w zarządzaniu moim stanem.

Przez wiele lat zmagałam się z bólem neuropatycznym. Zawsze była to walka, niekiedy wydawało mi się, że nie ma już żadnej nadziei. Wszystko zmieniło się, kiedy mój lekarz przepisał mi Dutilox. To był dla mnie zupełnie nowy lek, ale postanowiłam go wypróbować, przede wszystkim z powodu tak wielu pozytywnych opinii, które znalazłam. Wszystko rozpoczęło się od pewnych skutków ubocznych – lekki zawrót głowy i nudności. Na szczęście po kilku dniach zanikły. Teraz, po kilku miesiącach, mogę śmiało powiedzieć, że Dutilox naprawdę mi pomógł. Ból jest teraz znacznie mniej intensywny i mogę wrócić do swojego codziennego życia bez ciągłego dyskomfortu. Cieszę się, że mój lekarz zasugerował mi ten lek.

Nie mogę powiedzieć, że miałem z Dutiloxem dobry start. Miałem problemy żołądkowe i uczucie zmęczenia przez pierwsze dwa tygodnie. Ale postanowiłem trzymać się go, ponieważ lekarz zapewnił mnie, że te objawy mogą ustąpić. Niestety, po miesiącu, objawy nie zniknęły. Moja depresja nie wydawała się lepsza, a dolegliwości żołądkowe ciągle utrudniały mi życie. W końcu zdecydowałem się go odstawić.

Od jakiegoś czasu cierpiałem na ciężką depresję i lekarz przepisał mi Dutilox. Początki były trudne – miałem problemy ze snem i ciągłe zmęczenie. Ale po około trzech tygodniach zacząłem zauważać różnicę. Wracam do normalnego funkcjonowania, cieszę się z życia. Ten lek pomógł mi wydostać się z bardzo ciemnego miejsca.

Jestem w wieku, kiedy dolegliwości staja się codziennością. Przyznam, że ból neuropatyczny nie jest czymś, co chciałabym dołożyć do mojej listy. Kiedy mój lekarz zasugerował mi Dutilox, byłam nieco nieufna. Czytałam różne opinie, ale w końcu zdecydowałam się na próbę. Początkowo odczuwałam pewne skutki uboczne, głównie zawroty głowy i nudności, ale te dość szybko zanikły. Teraz, po kilku tygodniach, muszę przyznać, że ból jest znacznie mniej intensywny. Cieszy mnie, że mogę cieszyć się codziennymi czynnościami bez ciągłego dyskomfortu.

Przyjmuje Dutilox z powodu zespołu lęku uogólnionego. Miałam pewne obawy przed rozpoczęciem leczenia, ponieważ słyszałam o możliwych skutkach ubocznych. Mimo wszystko zdecydowałam się spróbować. Po kilku dniach zauważyłam wzrost lęku, co mnie przerażało, ale lekarz zapewnił mnie, że to normalne na początku. Po paru tygodniach zauważyłam duże zmiany – lęk stał się zdecydowanie mniej paraliżujący, a ja mogę wrócić do normalnego życia.